که گاه

خسته می شود نگاه

از بی انتهایی جاده

سر برمی تابم  مسیر را

که سیر می کند  

با من

بی من

پس در پسِ خود

می بینم خدا را

که چشم دوخته بر من

گرم می شوم  

بی تاب از تب نگاهش 

شتاب می گیرد گام

و راه که دورتر می شود

ازمن

ازجاده

از نگاه ...

باز می گردم

خسته

ازجست و جوی خود

خدا را

به جست و جو می نشینم

نه

می یابم 

خود را

خدا را

و گم می شوم

هر دو را !

سجده گاه شیطان

خدا بود نه آدمی

که درگاهش کفر است و

شرک .

انقیاد

نه اعتقادش بود 

که انتقاد ،

عصیانی است در پرستش

و بهشت

تبعیدگاه بندگان سربزیر بود 

گوسفندانی که چوپان خویش  را

نه نمی گفتند

و دوزخ تنها ارمغان  آزادگی بود

وشیطان رجیم شد

به جرم  وحدانیت .