باز می گردم

خسته

ازجست و جوی خود

خدا را

به جست و جو می نشینم

نه

می یابم 

خود را

خدا را

و گم می شوم

هر دو را !

بازهم ستاره ها

از لابلای نگاهت دزدیده می شوند

قطره می شوند

می چکند

چکه

   چکه

        چکه

برخاطره خاک

و زمین

که چاک می زند

دل را

سینه را

تا نهال غربت تو را

در خاک کند .

سجده گاه شیطان

خدا بود نه آدمی

که درگاهش کفر است و

شرک .

انقیاد

نه اعتقادش بود 

که انتقاد ،

عصیانی است در پرستش

و بهشت

تبعیدگاه بندگان سربزیر بود 

گوسفندانی که چوپان خویش  را

نه نمی گفتند

و دوزخ تنها ارمغان  آزادگی بود

وشیطان رجیم شد

به جرم  وحدانیت .

وشب

کلاغی است سیاه 

گشوده بال

بر بام خانه ای بی سقف

سکوت ،

سقوط توست .

به اصرار کلام

سلامی باش

در فاصله دو پرانتز.

تنها

سایه های افتاده به خاک

یک نگاه گذرا

وسکوتی

که ناگاه می شکند

میان دو سلام

چقدر ساده می شود

آدمی را فریفت

تکه نانی

دانه سیبی

نفسی تازه و

یک ذره هوا !!